ارز دیجیتال چیست؟ صفر تا صد کریپتو کارنسی در 10 دقیقه 

ارز دیجیتال یا کریپتوکارنسی یک سیستم پرداخت دیجیتالی است که برای تایید تراکنش‌ها به بانک‌ها متکی نیست. این سیستم همتابه‌همتا می‌تواند به هر کسی در هر جای دنیا امکان ارسال و دریافت رمز ارزها را بدهد. به جای انتقال و مبادله پول فیزیکی در دنیای واقعی، پرداخت‌های رمز ارز تنها در یک پایگاه داده آنلاین که اطلاعات تراکنش‌ها را نگهداری می‌کند، انجام می‌شود. این پایگاه داده، همان فناوری بلاکچین است. هنگامی که ارزهای دیجیتال را انتقال می‌دهید، تراکنش‌ها در یک دفتر کل ثبت می‌شوند.

رمز ارز نام خود را به این دلیل دریافت کرد که از رمزگذاری برای تأیید تراکنش‌ها استفاده می‌کند. این بدان معناست که کدنویسی پیشرفته در ذخیره و انتقال داده‌های ارزهای دیجیتال بین کیف‌پول‌ها و در دفتر کل توزیع‌شده، نقش دارد. هدف از رمزگذاری ایجاد امنیت است.

اولین ارز رمزنگاری‌شده بیت کوین بود که در سال 2009 ایجاد شد و تا به امروز شناخته‌شده‌ترین رمز ارزهاست. بیشتر علاقه به ارزهای رمزنگاری‌شده، ترید یا معامله برای کسب سود است، چون دلالان در مواقعی قیمت‌ رمز ارزها را بالا می‌برند.

بسیاری فکر می‌کنند که رمزارز مفهومی است که در دهه گذشته توسعه یافته و راه‌اندازی شده است، اما تاریخچه ارز دیجیتال به سال 1983 باز می‌گردد.

چاوم (Chaum) اولین برند ارزهای دیجیتال را با یک سیستم تراکنش به نام ای‌کش (eCash) توسعه داد که چند سال بعد با دیجی‌کش (DigiCash) تکرار دیگری از همان اصل انجام شد. عنصر اساسی دیجی‌کش این است که تراکنش‌ها ناشناس بوده و از طریق یک شبکه عمومی انجام می‌شوند.

اگرچه واژه رمز ارز تا اواخر دهه 1990 ابداع نشد، اما اولین تلاش‌های چاوم در این زمینه، چارچوب‌های مهمی را برای تجسم‌های آینده این روش جدید مبادله کالا و خدمات ایجاد کرد. با رکود اقتصاد جهانی در سال 2008، زمانی که ارزش طلا و سکه به طور چشمگیری کاهش یافت، این موضوع به‌صورت کامل‌تری محقق شد.

در سال 2008 ساتوشی ناکاموتو خالق ناشناس بیت کوین، وایت‌پیپر گسترده‌ای درباره پتانسیل ارزهای دیجیتال منتشر کرد و اولین تراکنش را با شناخته‌شده‌ترین کریپتوکارنسی تا به امروز یعنی بیت کوین انجام داد.

ساتوشی ناکاموتو همچنین پایگاه داده بلاک چین را اختراع کرد که بیت کوین و بیشتر پلتفرم‌های دیگر ارزهای دیجیتال، با استفاده از آن اطلاعات تراکنش‌ها را نگهداری می‌کنند. در کمتر از دو سال پس از اولین تراکنش‌های بیت کوین و بلاک چین، سایر برنامه‌نویسان و توسعه‌دهندگان با موفقیت به بلاک چین روی آوردند. تلاش‌های آن‌ها نه تنها تعداد تراکنش‌های بیت‌کوین را افزایش داد، بلکه پلتفرم‌های جدید ارزهای دیجیتال را برای افزایش بیشتر ردپای این توکن‌های دیجیتال، ایجاد کرد.

ارزهای دیجیتال بر روی یک دفتر کل توزیع‌شده به نام بلاک‌چین اجرا می‌شوند که سوابقی از تمام تراکنش‌های انجام شده است.

واحدهای رمز ارز از طریق فرآیندی به نام ماینینگ یا استخراج، ایجاد می‌شوند. استخراج، با استفاده از قدرت پردازشی کامپیوترها مسائل پیچیده ریاضی را حل کرده و منجر به تولید ارز جدید می‌شود. کاربران همچنین می‌توانند ارزها را از صرافی رمز ارز بخرند، سپس آنها را با استفاده از کیف پول‌های دیجیتال ذخیره و معامله کنند.

اگر صاحب ارزهای دیجیتال هستید، باید بدانید که مالک هیچ چیز فیزیکی و ملموسی نیستید. آنچه شما در اختیار دارید کلیدی از حروف و اعداد است که به شما امکان ارسال ارز را به شخصی دیگر می‌دهد. در واقع شما یک آدرس بر روی بلاک‌چین دارید که تنها متعلق به شماست.

اگرچه بیت کوین از سال 2009 وجود دارد، ارزهای دیجیتال و کاربردهای فناوری بلاک‌چین هنوز از نظر مالی در حال ظهور هستند و انتظار می‌رود در آینده استفاده‌های بیشتری از آنها شود. معاملات از جمله اوراق قرضه، سهام و سایر دارایی‌های مالی را می‌توان در نهایت با استفاده از این فناوری معامله کرد.

استخراج ارز دیجیتال فرآیند استفاده از قدرت محاسباتی کامپیوتر شما برای تأیید تراکنش‌ها در بلاک چین است. هنگامی که یک بلوک را تأیید می‌کنید، پاداش دریافت خواهید کرد و مقداری کارمزد هم از طرف‌های معامله‌کننده می‌گیرید.

برای شروع استخراج ارزهای دیجیتال، باید کامپیوتر یا ماینر داشته باشید که بتوانید آن را به فرآیند استخراج اختصاص دهید. برای اینکه مطمئن شوید مصرف برق شما از درآمد استخراج بیش‌تر نمی‌شود، به کامیپوترهایی با پردازنده‌های کم‌مصرف نیاز دارید.

برای استخراج بیشتر کریپتوکارنسی‌ها، تنها دو گزینه پردازنده قابل دوام وجود دارد، کارت گرافیک (GPU) و دستگا‌های مدار مجتمع (ASIC).

GPU یک واحد پردازش گرافیکی است که اغلب در کامپیوترهای شخصی مخصوص بازی یا کامپیوترهای شخصی پیشرفته که برای رندر گرافیک استفاده می‌شوند، یافت می‌شود. ASIC مخفف مدار مجتمع با کاربرد خاص است. این دستگاه تراشه‌ای است که به طور خاص برای یک کار طراحی شده است؛ استخراج یک رمز ارز خاص. مزیت ASICها این است که بسیار کارآمدتر هستند. نقطه ضعف آنها هم انعطاف‌پذیر نبودن در تنوع استخراج رمز ارز است و همچنین از GPU گران‌ترند.

هنگامی که سخت افزار را در اختیار دارید، فقط باید یک کیف پول دیجیتال و بعضی از نرم افزارهای ماینینگ را راه‌اندازی کنید. مطمئن شوید که کامپیوتر ماینینگ خود را در مکانی خنک و دارای تهویه مناسب نگه می‌دارید، چون گرمای زیادی تولید می‌کند. همچنین باید از اتصال مداوم آنها به اینترنت اطمینان‌خاطر داشته باشید.

هنگامی که همه چیز تنظیم شد، استخراج یک فرآیند بسیار ساده خواهد بود. با این حال، باید مراقب ارزهای دیجیتالی که استخراج می‌کنید باشید. کاهش شدید قیمت می‌تواند این عملیات را بدون‌سود کند.

هر شکل مؤثر پول باید به‌عنوان وسیله مبادله، ذخیره ارزش و واحد حساب عمل کند. هم پول فیات و هم ارزهای دیجیتال این ابزار را ارائه می‌دهند، اما از چند جهت کلیدی متفاوت هستند.

پول فیات یک ارز قانونی است که ارزش آن به یک ارز صادرشده توسط دولت، مانند دلار آمریکا مرتبط است، در حالی که رمز ارز یک دارایی دیجیتال است که ارزش خود را از بلاک‌چین اصلی خود به دست می‌آورد.

صدور و حاکمیت ارزهای فیات توسط بانک‌های مرکزی دیکته می‌شود، در حالی که پروتکل‌های بلاک‌چین، کدها و جوامع بر ارزهای دیجیتال حاکم هستند.

توزیع فیات به واسطه‌ها نیاز دارد، در حالی که ارزهای دیجیتال به شبکه‌های توزیع‌شده و غیرمتمرکز برای فعال کردن تراکنش‌های خود متکی هستند.

در ابتدا، کریپتوکارنسی به‌عنوان جایگزینی برای ارز فیات بر اساس این فرض که قابل حمل، مقاوم در برابر سانسور، در دسترس بودن در سطح جهانی و ابزاری مقرون‌به‌صرفه برای انجام تراکنش‌های برون‌مرزی است، معرفی شد. اما به‌جز دارایی‌های دیجیتالی که به ارزهای فیات سنجاق شده‌اند، ارزش ارزهای دیجیتال به دلیل نوسان قیمتی، نتوانست عملکرد مؤثری را به‌عنوان یک وسیله مبادله داشته باشد.

در نتیجه، بیشتر دارندگان این رمز ارزها توجه خود را به پتانسیل سرمایه‌گذاری ارزهای دیجیتال معطوف کرده‌اند، که از آن زمان جنبه سفته‌بازی بازار کریپتو را به وجود آورده است. به نظر می‌رسد سرمایه‌گذاران بیشتر نگران احتمال افزایش قیمت یک کریپتوکارنسی در آینده هستند تا اینکه بتوانند از آن برای خرید کالاها و خدمات استفاده کنند. بنابراین کریپتو در حال حاضر بیشتر به‌عنوان یک سرمایه‌گذاری در نظر گرفته می‌شود.

طرفداران کریپتوکارنسی نمی‌توانند از این ارزهای دیجیتال به اندازه کافی استفاده کنند. اما سرمایه‌گذاری روی ارزهای دیجیتال به‌طور حتم برای همه مناسب نیست. قبل از تصمیم‌گیری در مورد اینکه آیا ارزهای دیجیتال سرمایه‌گذاری خوبی برای سبد شماست، مهم است که مزایا و معایب آنها را بدانید.

مزایای ارزهای دیجیتال

• می‌توانید ارزهای دیجیتال را بدون بانک، کارگزار یا دولت خرید و فروش کنید، که به شما امکان می‌دهد کارمزدها را دور بزنید و حریم خصوصی بیشتری داشته باشید.
• قیمت بیت کوین سر به فلک کشیده و برخی از سرمایه‌گذاران فکر می‌کنند که مانند طلا به یک عنصر ثابت در سرمایه‌گذاری تبدیل خواهد شد.
• دولت در ایجاد ارزهای دیجیتال جدید دخالت نمی‌کند، بنابراین نمی‌تواند آنها را مانند ارزهای فیات، بیش از حد چاپ کنند و باعث تورم شدید شود.
• تراکنش‌های ارز دیجیتال کاملا شفاف بوده و دستکاری در تراکنش‌های آن غیرممکن است.
• انتقال ارزهای دیجیتال کاملا راحت و بدون دردسر است و می‌توانید با سرعت بالا و در زمان کوتاه، مقدار زیادی رمزارز جابه جا کنید.
• ارزهای دیجیتال به واسطه توسعه روی بستر بلاکچین از امنیت بالایی برخوردارند.

معایب ارزهای دیجیتال

• کریپتوکارنسی یک سرمایه‌گذاری سوداگرانه با نوسانات شدید قیمت است که همیشه ریسک بالاتری به همراه دارد.
• به دلیل نبود مقررات توسط یک مرجع مرکزی، آینده کریپتو بسیار نامشخص است. اکثر دولت‌های جهان هنوز رمزارز را به رسمیت نشناخته‌اند.
• کریپتو در یک کیف پول ذخیره می‌شود و اگر دسترسی به آن کیف پول را از دست بدهید، مثلا رمز عبور خود را فراموش کنید، تمام دارایی دیجیتال خود را از دست خواهید داد.

ارزهای دیجیتال را با توجه به فاکتورهای متفاوت می‌توان دسته‌بندی کرد، اما به دو دسته کلی تقسیم می‌شوند. کوین و توکن. کوین‌ها فقط روش پرداخت هستند، در حالی که توکن‌ها ممکن است سهمی از یک شرکت باشند، به محصول یا خدمات دسترسی داشته باشند و بسیاری از عملکردهای دیگر را انجام دهند. کوین‌ها ارزهایی هستند که می‌توان از آنها برای خرید و فروش کالاها استفاده کرد. کوین به طور مستقل عمل می‌کند، در حالی که توکن کاربرد خاصی در اکوسیستم پروژه دارد.

اگر بخواهیم رمز ارزها را با توجه به ماهیت آنها گروه‌بندی کنیم، به این صورت خواهند بود:

بیت کوین

بیت کوین اولین ارز دیجیتال رسمی است که در سال 2008 ایجاد شد. حداکثر 21 میلیون از این سکه‌ها می‌تواند وجود داشته باشد، که آن را به یک منبع کمیاب تبدیل می‌کند.

آلت کوین

آلت کوین در اصل به ارزهای دیجیتال به غیر از بیت کوین گفته می‌شوند. آنها به ارز دیجیتال بومی هر بلاکچین اشاره می‌کنند. اتر، ارز دیجیتال شبکه اتریوم، محبوب‌ترین آنهاست.

استیبل کوین

استیبل کوین‌ها ارزهای دیجیتالی هستند که قیمت آنها به یک دارایی خارجی گره خورده است. این دارایی‌ها می‌توانند طلا، فیات یا نوع دیگری از ارزهای دیجیتال باشند. با موازی بودن ارزش با دنیای واقعی، استیبل کوین‌ها به یک سکه به نسبت پایدار تبدیل شده‌اند. تتر یکی از استیبل کوین‌هاست که قیمت آن همیشه حدود 1 دلار آمریکاست.

میم کوین

میم کوین‌ها اغلب به‌عنوان یک شوخی ایجاد شده‌اند و هدف مشخصی را دنبال نمی‌کنند. دوج کوین یکی از میم کوین‌هاست که توجه ایلان ماسک را به خود جلب کرده است.

شت کوین

شت کوین اصطلاحی تحقیرآمیز برای توصیف ارزهای دیجیتال است که ارزش یا هدف واقعی ندارد. این سکه‌ها بدون هدف به‌عنوان یک کپی از ارز موجود ایجاد شده‌اند. شت کوین‌ها اغلب کلاهبرداری هستند و باید از آنها اجتناب کرد.

شکلی دیگر از دسته بندی که می‌توان برای ارزهای دیجیتال در نظر گرفت، بر اساس کاربرد آنهاست.

ارزهای مالی و پرداختی

هدف ارزهای دیجیتال مالی و پرداختی این است که جایگزین پول رایج جهان شوند (مانند بیت کوین و ریپل) و یا به‌عنوان راه‌حلی برای مبادله سایر دارایی‌ها عمل کنند (مثل ارز دیجیتال بیت شیرز). همچنین از استیبل کوین‌ها هم می‌توان به‌عنوان ارزهای پرداختی استفاده کرد. این ارزها برای اهداف مالی دیگری مثل قرض و وام، جذب سرمایه، بیمه و مبادلات صرافی‌ها استفاده می‌شوند.

ارزهای زیرساختی یا پلتفرمی

ارزهای دیجیتال زیرساختی برای تسهیل فعالیت‌های بلاکچین ایجاد شده‌اند (مانند چین لینک). زیرساخت آنها بر مبادلات غیرمتمرکز رمز ارزها نظارت دارد. رمز ارزهای پلتفرمی هم از قراردادهای هوشمند و اپلیکیشن‌های غیرمتمرکز پشتیبانی می‌کنند. اتریوم یکی از ارزهای دیجیتال پلتفرمی به حساب می‌آید.

ارزهای خدماتی

ارزهای دیجیتال خدماتی ابزارهای لازم را برای مدیریت داده‌های شخصی و سازمانی بر روی بلاک چین، در اختیار افراد قرار می‌دهند. این رمز ارزها دسترسی به داده‌های خارج از بلاک چین را فراهم می‌کنند. همچنین رمزارهایی هم که برای مدیریت شبکه‌های اجتماعی و یا ذخیره اطلاعات به کار می‌روند، در این دسته قرار می‌گیرند (مانند ارزهای اسیم و استوریج).

ارزهای سرگرمی

امروزه بازی‌ها نه تنها به‌عنوان سرگرمی، بلکه برای کسب درآمد هم به کار گرفته می‌شوند. به همین دلیل ارزهای دیجیتالی برای سرگرمی به وجود آمدند که می‌توان با بازی کردن، آنها را به دست آورد، مانند رمز ارز مانا و سندباکس.

بیت‌کوین و اتریوم در بین دیگر ارزهای دیجیتال برجسته هستند. خرید بیت کوین برای هر کسی که به رمز ارزها علاقه دارد یک انتخاب واضح است. به طور گسترده‌ای پشتیبانی می‌شود و یک اکوسیستم نرم‌افزاری که به خوبی تثبیت شده، برای تسهیل تراکنش‌ها در اختیار دارد.

اتریوم هم به دلیل ارزش بلاک‌چین خود در ایجاد توکن‌های جدید، خدمات مالی غیرمتمرکز (Defi) و توکن‌های غیرقابل تعویض (NFT) و سایر برنامه‌های بلاک‌چین جذاب است.

اما لیست ما به همین دو مورد خلاصه نمی‌شود. طبق آمار سایت کوین مارکت کپ (CoinMakretCap)، 10 رمز ارز برتر از نظر ارزش بازار به ترتیب عبارتند از:

• بیت کوین (BTC)
• اتریوم (ETH)
• بایننس کوین (BNB)
• تتر (USDT)
• سولانا (SOL)
• کاردانو (ADA)
• دلار دیجیتال آمریکا (USDC)
• ریپل (XRP)
• ترا (LUNA)
• پولکادات (DOT)

صرافی ارز دیجیتال پلتفرم آنلاینی است که در آن می‌توانید ارزهای دیجیتال را بخرید و بفروشید. می‌توانید از صرافی‌ها برای مبادله یک رمزارز با دیگری استفاده کنید. برای مثال، بیت‌کوین را به لایت‌کوین تبدیل کرده و یا برای خرید کریپتو، ارز معمولی مانند دلار آمریکا بپردازید.

صرافی‌ها منعکس‌کننده قیمت‌های فعلی بازار ارزهای دیجیتال هستند. همچنین می‌توانید در صرافی، ارزهای دیجیتال را به دلار آمریکا یا ارز دیگری تبدیل کنید یا در ازای آن پول نقد بگیرید.

مهم است که صرافی ارزهای دیجیتال را با کیف پول‌های دیجیتال یا کارگزاری‌ها اشتباه نگیرید. کیف پول‌های دیجیتال اغلب به شما امکان معامله و خرید طیف کوچکی از دارایی‌های دیجیتال محبوب مانند بیت‌کوین و اتریوم را می‌دهند. سپس می‌توانید این دارایی‌ها را به صرافی دیگری ارسال کرده تا با سایر دارایی‌های دیجیتال مانند آلت‌کوین‌ها معامله کنید.

کیف پول ارز دیجیتال اطلاعات خصوصی مورد نیاز برای انجام معاملات را در خود نگه می‌دارند. این کیف پول‌ها دو کلید عمومی و خصوصی شما را ذخیره می‌کنند. کلید عمومی مانند شماره کارت بانکی شماست که می‌توانید برای دریافت وجه، آن را به شخص واریزکننده بدهید. اما کلید خصوصی مانند رمز عبور این کارت بانکی عمل می‌کند.

کیف پول‌ها به شما امکان ارسال و دریافت ارزهای دیجیتال را می‌دهند و آنها را می‌توان در دو گروه سرد (آفلاین) و گرم (آنلاین) دسته‌بندی کرد. کیف پول‌های آنلاین بر روی کامپیوتر یا تلفن‌های هوشمند نصب می‌شوند و کیف پول‌های آفلاین هم سخت‌افزاری هستند.

با توجه به سرعت پذیرش کریپتوکارنسی، راه‌های مختلفی برای خرید و فروش ارز دیجیتال وجود دارد. صرافی‌های رمزارز دارایی‌های دیجیتال مختلفی را برای خرید و فروش ارائه می‌دهند.

• شرکت پرداخت الکترونیک پی‌پال (PayPal) به‌عنوان یک پلتفرم نمونه عمل می‌کند که شرکت‌کنندگان می‌توانند دارایی‌های دیجیتال را با استفاده از کارت‌های اعتباری این شرکت، خرید و فروش کنند.
• دستگاه‌های خودپرداز ارزهای دیجیتال مانند دستگاه‌های خودپرداز بیت کوین هم که در نقاط مختلف جهان وجود دارند، راه دیگری برای خرید و فروش ارزهای دیجیتال هستند.
• بعضی از پلتفرم‌های ارزهای دیجیتال، خرید رمز ارزها را از طریق حواله‌های بانکی، نقل و انتقالات کریپتو یا کارت‌های اعتباری ارائه می‌دهند.
• خرید کریپتو با پول نقد به‌صورت شخص به شخص هم امکان‌پذیر است.

ارزهای فیات قدرت خود را به‌عنوان وسیله‌ای برای معامله، از دولت‌ها می‌گیرند. به عنوان مثال، هر اسکناس دلار توسط فدرال حمایت می‌شود. اما ارزهای دیجیتال توسط هیچ نهاد دولتی یا خصوصی پشتیبانی نمی‌شوند. از این رو، اثبات وضعیت حقوقی آنها در حوزه‌های قضایی مختلف مالی جهان دشوار خواهد بود.

ارزهای دیجیتال تا حد زیادی خارج از اکثر زیرساخت‌های مالی موجود عمل کرده‌اند. وضعیت قانونی ارزهای رمزنگاری‌شده پیامدهایی برای استفاده از آنها در معاملات دارد. در ژوئن 2019، گروه ویژه اقدام مالی (FATF) توصیه کرد که نقل و انتقالات بانکی بین‌المللی ارزهای دیجیتال، باید مشمول الزامات قانون سفر باشد که مستلزم رعایت قوانین مالی است.

از دسامبر 2021، السالوادور تنها کشوری در جهان بود که بیت‌کوین را به‌عنوان ارز قانونی برای تراکنش‌های پولی مجاز کرد. در سایر نقاط جهان، مقررات ارزهای دیجیتال بسته به حوزه قضایی متفاوت است.

قانون خدمات پرداخت ژاپن بیت‌کوین را به‌عنوان دارایی قانونی تعریف می‌کند. چین مبادلات ارزهای دیجیتال و استخراج در مرزهای خود را ممنوع کرد. گزارش شده که هند در ماه دسامبر در حال تدوین چارچوبی برای ارزهای دیجیتال است.

ارزهای دیجیتال در اتحادیه اروپا قانونی هستند. مشتقات و سایر محصولاتی که از ارزهای رمزنگاری‌شده استفاده می‌کنند، باید به‌عنوان «ابزار مالی» واجد شرایط شوند.

درباره قانونی بودن ارزهای دیجیتال در ایران هم باید گفت که تا به امروز منع قانونی برای خرید و فروش رمز ارزها وجود نداشته است.

می‌توانیم در مورد ارزشی که ممکن است ارزهای دیجیتال در ماه‌ها و سال‌های آینده برای سرمایه‌گذاران داشته باشد، حدس بزنیم، اما واقعیت این است که هنوز یک سرمایه‌گذاری جدید و سوداگرانه است که سابقه زیادی برای پیش‌بینی آینده آن وجود ندارد.

اگر یک روز صبح از خواب بیدار شوید و ببینید که رمزارزها توسط کشورهای توسعه‌یافته ممنوع و بی‌ارزش شده است، آیا می‌توانید از دست رفتن سرمایه را تحمل کنید؟ به همین دلیل مهم است فقط مبلغی را سرمایه‌گذاری کنید که آماده از دست دادن آن هستید و به سرمایه‌گذاری‌های مرسوم‌تر برای ایجاد ثروت در بلندمدت پایبند باشید. همچنین سرمایه‌گذاری‌های خود را بر روی ارزهای دیجیتال، کوچک نگه دارید.